WIELOLETNI FAWORYT AUDIOFILÓW POSIADA TERAZ REFERENCYJNĄ SEPARACJĘ, BARWY I BALANS

Chicago skróciło swoją nazwę na swoim drugim albumie, ale niewiele zmieniło poza tym. Poprawiając kreatywną syntezę pokazaną na debiucie, zespół podnosi poprzeczkę dla popu, rocka i jazzu fusion na swoim drugim albumie z 1970 roku, wprowadzając klasyczne sygnatury, jak również zamiłowanie do zagłębiania się w niezbadane wody. Ambitne aranżacje i bezczelne interakcje pozostają, ale dalsze dodanie wielowymiarowych melodii i płynnej synkopy sprawia, że grupa zwiększa tempo pisania piosenek. Świadczą o tym "25 Or 6 To 4" i "Make Me Smile", hity, które odbiły się szerokim echem w mainstreamie.

Spis utworów:

Odsuwając kurtynę nagrań, ta wersja kolekcjonerska znacznie poszerza wymiary sceny dźwiękowej, proporcje obrazowania i informacje dynamiczne, pozwalając utworom oddychać i cieszyć się przestrzennością, która uwydatnia wspaniałe wykonania i przeplatające się struktury. W szczególności, harmoniczne wokale naturalnie niosą i posiadają realistyczny rozkład, nigdy nie konkurując z telepatycznym instrumentarium, ale zawsze z nim sympatyzując.

Jak odzwierciedla to 7-częściowa, 13-minutowa suita "Ballet for a Girl in Buchanan", Chicago II czerpie zarówno z klasyki, jak i tradycyjnego rocka i jazzu, prezentując doświadczenie, które niszczy "rozbieżności" w odniesieniu do stylów muzycznych. Sparowane z progresywnymi rytmami, nadmiarem napędzających rogów i ziarnistymi wokalami R&B, ponownie daje zespołowi przywilej rockowego grania tak mocno, jak każdy z ich współczesnych. A jednak, dzięki różnorodności i sprawności kolektywu, Chicago nadaje również przejmującą wrażliwość balladom, takim jak ulubiony utwór studniówkowy "Colour My World".

Umiejętność septetu przełączania się pomiędzy agresywnością i intensywnością, miękkością i zmysłowością, definiuje Chicago II. Taką dychotomię reprezentuje gitarzysta Terry Kath, tajna broń, której wkłady wyłaniają się z nową energią i emocjonalnością. Na uwagę zasługują również tematyczne teksty grupy, z politycznie ostrym "It Better End Soon" i ponurym "Poem for the People", które nawiązują do oryginalnej dedykacji płyty, która głosi: "Tym albumem dedykujemy siebie, naszą przyszłość i naszą energię ludziom rewolucji. I rewolucji we wszystkich jej formach."